کعبه برای عبادت، قدس برای شهادت

دارا خبر،در سفر مقام معظم رهبری به تبریز در سال ۱۳۷۲ به ایشان گفتم حضرت آقا من پنج پسر دارم که همه آنها فدایی دین و انقلاب هستند.

به گزارش داراخبر،معصومه درخشان: مادری که در سفر مقام معظم رهبری به تبریز در سال ۱۳۷۲ عهد بسته بود پسرانش فدایی اسلام و انقلاب شوند با اعزام پسرش به لبنان موافقت کرد و پسرشهیدش با این جمله در تاریخ جبهه مقاومت اسلامی ماندگار شد «مسلمانان دو قبله دارند، کعبه برای عبادت و قدس برای شهادت».شهید عبدالصمد امام پناه شهید راه قدس است. چه خوش روزی هستم وقتی خواستم از این شهید بنویسم همه چیز دست به دست هم داد و در کمترین زمان، دیدار با خانم اعظم شهباز آزادی مادر و حاج آقای یعقوب امام پناه پدر این شهید عزیز برایم فراهم شد.به دیدارشان می روم.با روی گشاده به استقبالم آمده اند حاج خانم می گوید ” دخترم خوش آمدی، مطمئن باش که پسر شهیدم خودش زمینه آمدنت را به خوبی فراهم کرده که تا اینجا آمده ای”. می نشینم، در گوشه ای از خانه روی میز تابلوهای عکس ، لوح تقدیر و تندیس های یادبود شهید عبدالصمد به همراه گلدانی با چند شاخه گل رز به صورت مرتب چیده شده است.مادر عصا به دست خود را کنار میز رسانده، می نشیند.نگاه نافدش را به عکس پسرش می دوزد و غرق خاطرات عزیز دردانه اش می شود. ” نیمه شب ۱۵ آذرماه سال ۱۳۴۸ بود همسرم برای به دنیا آمدن پسرم ختم یاسین گرفته بود.هنوز خواندن یاسین تمام نشده بود که صدای گریه های او در خانه پیچید و شد عزیز دل من و پدرش و خانه ما از خوشحالی و سرور لبریز شد.ابتدا تصمیم داشتیم نامش را سید محمد بنامیم ولی خواب دیدم یک خانم چادری در حالی که لباس سفیدی به پسرم پوشانده بود پسرم را در آغوش من گذاشت و گفت اسمش را صمد نامگذاری کنید.

می دانی دخترم، عبدالصمد با کمک کردن های کودکانه خود یار و یاورم بود. وقتی حیاط خانه را جارو می کردم آلبالو خشک ها از درخت می ریخت سید صمد آنها را پشت سرم جمع می کرد وبا زبان شیرین کودکی به برگ های درخت که به زمین می ریخت می گفت «چرا شماها به زمین می ریزید مادرم الان حیاط را جارو کرده است.”حالا پسرم ۲۸ سال است که با شهادتش به مقام «عند ربهم یرزقون» رسیده ،مبارکش باشد این جایگاه والای بهشتی.این مادر با صلابت تمام به نابودی اسرائیل جنایتکار معتقد است و ادامه می دهد:هر سال با عکس فرزند شهیدم در راهپیمایی روز قدس شرکت می کنم چرا که ثمره خون عبدالصمدها آزادی قدس شریف است.حاج خانم یکی از عکس های پسرش را بر داشته و در دست نگه می دارد. زیر لب حرف هایی می گوید صدایش بلندتر می شود” پسرم وقتی جنایت های اسرائیل بر سر کودکان و زنان بیگناه را می دید آتش انتقام در وجودش شعله ور می شد، می خواست هر چه زودتر خود را به آنها برساند و داد مظلومان را از صهیونیست های غاصب بگیرد.پسرم می گفت”من می روم تا راه را برای آمدن بقیه باز کنم.”

صدای مادر بغض دار می شود، طاقت نمی آورد و بغضش می شکند، دل آزرده است از زخم زبان ها. تحمل شنیدن حرف های مادر را ندارم با بغض می گوید« خیلی زخم زبان شنیده ام، خیلی مرا شماتت کرده اند. می گویند فرزندت را به خاطر پول فرستادی و من هم جواب می دهم شما نیز فرزندتان را بفرستید تا هر آن چیزی که به من داده اند به شما نیز بدهند.چقدر سخت است این همه کنایه شنیدن و زخم خوردن آن هم از سوی افرادی که امنیت و تمامی هستی خود را مدیون جوانان رشیدی هستند که در خارج از مرزها به امنیت این سرزمین می اندیشند.

عجله برای رفتن

حاج آقای امام پناه حرف های حاج خانم را ادامه می دهد: پسرم برای رفتن به لبنان خیلی عجله داشت آن روز حتی در مراسم جشن بله برون دائیش شرکت نکرد و گفت وظیفه مهم تری بر عهده دارم پسرم همزمان با روز مراسم جشن بله برون دایی خود در تاریخ ۲۹ مرداد سال ۷۴ به لبنان اعزام شد.برای رفتن و مبارزه بر علیه رژیم جاعل و کودک کش رژیم صهیونیستی خیلی علاقه داشت، به همین خاطر خیلی به درس و مشق اهمیت نمی داد می گفتم پسرم حداقل دیپلمت را بگیر،بالاخره با اصرارهای من درسش را تمام کرد، یک روز مدرک دیپلم را روی میز گذاشت و گفت «بابا بیا این هم مدرک دیپلم» بعد از آن به خدمت سربازی و سپس برای ادامه تحصیل طلبگی به قم رفت و تمام دروس حوزه را تمام کرد.ولی چون تصمیم جدی برای رفتن به لبنان داشت حوزه را نیز رها کرد و به لبنان اعزام شد و مراسم عمامه گذاری نیز در لبنان صورت گرفت.

نحوه شهادت

حاج آقا لطفا از نحوه شهادتش برایم بگویید.اسرائیل جنایتکار به جنوب لبنان حمله کرده بود، رزمنده ها مقر خود را تخلیه می کردند تا به بیروت بیایند، در روستای قانا و صور و صیدا اسرائیل با راکت ماشین آنها را می زند راکت اول دستش را قطع می کند وقتی از ماشین پیاده می شود راکت دوم هم سرش را از بدن جدا می کند، این آرزوی پسرم بود که این طور بی سر و بی دست به دیدار اربابش حضرت امام حسین(ع) و ابوالفضل العباس برود”.پدر درمورد اولین دیدارش بعد از شهادت پسرش می گوید: پیکر بی سر و دست پسرم را به فرودگاه تهران آوردند، باجناقم به من اطلاع داد و گفت سید عبدالصمد را آورده اند انگار زخمی شده است، با ماشین خود را به تهران رساندیم در میانه راه گفت انگار سید صمد به شهادت رسیده است.وقتی رسیدیم دیدم بر روی پیکر مطهر پسرم پرچم سرفراز کشورمان کشیده و او به معراج الشهدا بردند. مراسم تشییع جنازه در تبریز برگزار شد ولی تشییع جنازه را اعلام عمومی نکردند ولی برادران سپاه بسیار عزیزی و احترام کردند و نماز خواندند.

حاج آقا لابه لای حرف هایش یاد خوابی می افتد که سه روز قبل از شهادتش پسرش دیده بود” خواب دیدم اسرائیل یک بمب به منزل ما انداخته است. وقتی بیدار شدم گفتم این خواب نشانه ای برای یک خبر است و سه روز بعد خبر شهادت پسرم را اعلام کردند.پدر آرام و شمرده شمرده صحبت می کند و این را مدیون خوابی می داند که بعد از دیدنش به آرامش رسیده است.” هنوز چهلم سید عبدالصمد نشده بود خواب دیدم پسرم یک پله بالاتر از من ایستاده و لباس طلبگی به تن داشت به من نگاه کرد و گفت”بابا من چکار باید می کردم که به این فیض برسم” از خواب بیدار شدم،پیام این خواب چیست. پسرم می گوید بابا ناراحت نباش ارزش شهادت بیشتر از آن است، بعد از دیدن این خواب آرامش یافتم.”

پدر ادامه می دهد: شکر خدا که حضرت امام خمینی (ره) این قیام اسلامی را شروع کرد و به دست رهبر معظم انقلاب سپرده است و انشالله که این پرچم به دست صاحب واقعی آن حضرت حجه ابن الحسن می رسد و به قیام جهانی آن حضرت متصل می شویم.امیدواریم شهادت پایان بخش زندگی مان باشد.حاج آقا در ادامه صحبت های خود آلبوم عکس های پسرش را باز کرده و ورق می زند.عکس های دوران کودکی ، نوجوانی، جوانی، عکس های طلبگی و عکس هایی با لباس رزم و کلاهی که به نشان حزب الله بر سر دارد. لابه لای عکس ها یک برگ کپی شده از وصیت نامه این شهید نیز وجود دارد که پدر آن را برایم می خواند.

چمدان پسرم تنها دارایی من

بعد از خواندن وصیت نامه مادر انگار که مطلبی یادش بیاید می گوید”پسرم در ابتدای وصیت نامه اش به عهد و پیمانی که من با مقام معظم رهبری بسته بودم اشاره کرده است.در پنجم مرداد سال ۱۳۷۲ همزمان با سفر مقام معظم رهبری به تبریز ایشان در مصلی دیدار عمومی داشت،من به نزد مقام معظم رهبری رفته و گفتم« آقا من پنج پسر دارم که همه آنها فدایی دین و انقلاب هستند” .حضرت آقا فرمود “احسنتم، احسنتم”. من اکنون سر عهد و پیمانی که با حضرت آقا بستم ایستاده ام و پسرم در اول وصیت نامه اش اشاره کرده است که مادرعهد و پیمانی که بسته ای فراموش نشود. مادر ادامه می دهد: یک سال بعد از شهادت پسرم چمدان او همراه با لوازم شخصی، کاپشن و قرآنی که همیشه به همراه داشت را برایم آوردند و این چمدان همه دارایی من از پسر شهیدم است.

صحبت هایمان تمام شده است. آقا سید مرتضی برادر شهید عبدالصمد امام پناه به جمع ما می پیوندد و در مورد تلاش ها و نحوه اعزام برادر شهیدش می گوید:برادرم برای اعزام به لبنان تلاش‌های بسیاری کرده و در این رابطه نیزبه صورت فشرده با رهبر معظم انقلاب مکاتبه کرده و یک بار هم در تهران با سید حسن نصرالله ملاقات کرده بود.تلاش های برادرم برای اعزام به لبنان با منع حضور رزمندگان ایرانی در جنوب لبنان مصادف شده بود؛ در آن زمان رزمندگان ایرانی از حضور در خط مقدم جبهه های جنوب لبنان منع شده بودند.شهید امام پناه بعد از تلاش‌های فراوان حکم جهاد جهت حضور در جبهه‌های جنوب لبنان صرفا برای انجام عملیات شهادت طلبانه را گرفت.***خرید بلیط هواپیما با وام قرض الحسنهوی با اشاره به خرید بلیط هواپیما با اخذ وام قرض الحسنه گفت: برادرم به همراه دو نفر ازهمرزمانش از تهران برای دمشق بلیط هواپیما گرفتند، چون پرواز مستقیم به سمت لبنان نبود و باید به دمشق و سپس به صورت زمینی وارد لبنان می شدند. برادرم بلیط عزیمت به سوریه را نیز با هزینه شخصی و از طریق وام قرض‌الحسنه‌ای که از حوزه دریافت کرده بود، پرداخت کرد.آنها به مدت سه روز در دمشق منتظر می‌مانند تا این‌که توسط نیروهای حزب‌الله به یکی از خانه‌های امن حزب‌الله در دمشق منتقل شده و به مدت یک هفته در قرنطینه می‎مانند تا اطمینان حاصل شود که تحت تعقیب نبوده و از سوی آنها ضربه‌ای به حزب الله وارد نمی‌شود.بعد از یک هفته به صورت زمینی وارد لبنان شده و به کمپ حزب‌الله درمنطقه صور و صیدا در جنوب لبنان وارد شده و دوره های آموزشی را سپری می‌کنند.

در آن زمان حضورشان با اوج درگیری های حزب الله با صهیونیست ها مصادف بود و عملیات های استشهادی و شهادت طلبانه نیز بهترین راه ضربه زدن به روحیه نظامی صهیویست ها بود، چرا که تعداد نیروهای حزب‌الله نسبت به صهیونیست‌ها خیلی کم بود و از این رو مجبور بودند از عملیات های ایذایی و شهادت طلبانه بهره بگیرند. سید مرتضی امام پناه با اشاره به دست نوشته های باقی مانده از برادرش افزود:طبق دست نوشته‌های باقی مانده از حضور هشت ماهه برادر شهیدم در لبنان،آنها برای ضربه زدن به ستون‌های نظامی و مقرهای اجتماع صهیونیست ها دوره های آموزش نظامی دیده بودند تابتوانند از صهیونیست ها تلفات بگیرند.

تک‌تیراندازی همراه با آموزش ساخت بمب‌ از جمله آموزش‌هایی بود که شهید امام پناه و سه نفر از همرزمان ایرانی‌اش در لبنان آموخته بودند. این موضوع با شهادت “علی منیف اشمر” از فرماندهان ارشد حزب الله همزمان بود که طی عملیاتی شهادت طلبانه توانست چندین صهیونسیت را به هلاکت برساندشهید “علی منیف اشمر” در لبنان به قمر الاستشهادیین معروف شده است.در این حین برادرم شهید امام پناه و همرزمانش در حال تدارک و تلاش بودند تا از لحاظ روحی، نظامی و عملیاتی خود را به حدی برسانند که مجوز چنین عملیات‌های شهادت طلبانه را دریافت کنند.

عملیات خوشه های خشم

فروردین سال ۱۳۷۵ صهیونیست ها عملیات «خوشه های خشم» را شروع کرده و حملات وسیعی به جنوب لبنان با محوریت روستای “قانا” انجام ‌دادند، در این عملیات از زمین و آسمان با انواع بمب های خوشه ای و فسفری آنجا را بمباران کردند. حتی محل تجمع نیروهای تحت حمایت سازمان ملل را نیز مورد هجمه قرار داده و نزدیک ۲۵۰ زن و کودک را به شهادت ‌رسانند.بدین ترتیب عملیات شهادت طلبانه منتفی می‌شود، در این زمان دستور تجمع نیرو در مقرهای مشخص شده اعلام می گردد تا خط دفاعی را در مقابل حملات صهیونیست‌ها مستحکم کنند.کاروان‌ها با اعلام دستور آماده شده و به راه می‌افتند تا در محل‌های مشخص شده تجمع کنند؛ شهید امام پناه با لباس روحانیت در خودروی اولین ستون می‌نشیند تا گشت های ایست بازرسی منعی برای حرکتشان ایجاد نکرده و سریعا بتوانند خود را به بیروت برسانند، چرا که دولت لبنان تحت قیومیت حزب فالانژها بوده و از روحانیت به ویژه برای سادات احترام بسیاری قائل شده و در حقیقت از سادات حساب می‌بردند.کاروان‌ها در جاده صور و صیدا در حال حرکت بودند که هلیکوپتر آپاچی از روی ناو بلند شده و ستون خودرویی را با کالیبر در یک جنگ مستقیم و رودر رو مورد حمله قرار می‌دهند و ستون‌های خودرویی نیز در آن لحظه برای دفاع از خود به سلاح سنگین مجهز نبود. هیچکس نمی تواند در مقابل گلوله هلیکوپتر دوام بیاورد.

در اولین شلیک دست مبارک شهید امام پناه قطع شده و در دومین حمله نیز سینه و سرش از بدن جدا می شود.۲۶ فروردین سال ۱۳۷۵ برادرم شهید شد بعد از شهادت پیکر مطهرش به تهران منتقل گردید و بسیار ساده و آرام در تبریز تشییع شد. و ما همچنان حضورش را در زندگی حس می کنیم.

مزار شهید عبدالصمد امام پناه

در پایان حرف هایمان به حاج خانم می گویم”اولین پنجشنبه ماه مبارک رمضان برای اولین بار سر مزار شهید رفته بودم. نشان به آن نشان که پرچم زرد رنگ حزب الله لبنان بر سرمزار به اهتزاز درآمده و نسیم خنک آن را به هر سو می برد، نشان به آن نشان که دوستانش نیز آمده بودند و می گفتند قرارشان هر پنجشنبه سر مزارش است، می آیند و دلتنگی هایشان را واگویه می کنند.و مادر با چشمانی پر از اشک،معصومیت و دلتنگی ۲۸ساله تکرار می کند” پسرم در غربت شهید شد و اینجا نیز غم غربت بر سر مزارش سایه افکنده است.”البته این را آقا سید مرتضی قبول ندارد که برادرش مظلوم باشد”خانم خبرنگار حضور شما در منزل ما دلیلی است بر اینکه برادر شهیدم در همه جا حضور دارد و خودش شما را به اینجا راهنمایی کرده است.”

منبع: فارس